Χρεώνομαι το βάρος της ευαίσθητης παρουσίας μου στο χώρο.Και λέω να την μελοποιήσω.Με κάθε ευκαιρία να γίνεται τραγούδι,μια υπεραπόλαυση.
Ας γίνει κάτι,οτιδήποτε.
Τα λίγα που έμειναν από μια Αθήνα συγκινήσεων είναι ο αέρας,το χιόνι,η βροχή,οι φωνές από τον δρόμο,τα δέντρα στο πεζοδρόμιο,τα πολύχρωμα graffiti,τα υποφωτισμένα στενά,το τρίξιμο από τις τέντες στα μπαλκόνια,οι αδέσποτοι σκύλοι,οι σκοτεινοί δρόμοι στου Ψυρρή,οι κιθάρες που παίζουν μέσα στο σκοτάδι πάνω στο βράχο της Ακρόπολης.
Χρεώνομαι το βάρος των στιγμών.Της Νύχτας.Του σκοταδιού και της παράλυσης.
Θυμήσου την Αθήνα που σκοτώνεις κάθε Νύχτα στον ύπνο σου.Που την πνίγεις σιωπηλά με το μαξιλάρι σου.Θυμήσου πως..όσο αληθινά και να 'ναι τα όνειρά σου,δε θα 'χεις που να κρυφτείς όταν η καταιγίδα ξεσπάσει μες το μυαλό σου.Βγες από τον ύπνο σου και διάλεξε ένα δρόμο και τρέξε και ακολούθα τον.Και μπες σε άλλον και σε άλλον και σε άλλον,ώσπου να μη ξέρεις πια που τελικά είσαι.Κάπου στην Αλαμπάμα,στο Οχάιο,στον Μισισιπή,στη Λουιζιάνα.
Χρεώνομαι ευχαρίστως,το βάρος της Μεγάλης Λεωφόρου.Μιας εν πάσει περιπτώσει χαμένης Λεωφόρου κατ' αναλογίαν με το movie του David Lynch.Καταδικασμένος σε καταναγκαστική αμνησία.Καταδικασμένος να θυμάμαι πως δεν πρέπει να ξεχάσω.Να κρατώ έστω και μια μικρή φλόγα αναμμένη.Μη ξεχνάς.
Ας γίνει κάτι,οτιδήποτε.
Τα λίγα που έμειναν από μια Αθήνα συγκινήσεων είναι ο αέρας,το χιόνι,η βροχή,οι φωνές από τον δρόμο,τα δέντρα στο πεζοδρόμιο,τα πολύχρωμα graffiti,τα υποφωτισμένα στενά,το τρίξιμο από τις τέντες στα μπαλκόνια,οι αδέσποτοι σκύλοι,οι σκοτεινοί δρόμοι στου Ψυρρή,οι κιθάρες που παίζουν μέσα στο σκοτάδι πάνω στο βράχο της Ακρόπολης.
Χρεώνομαι το βάρος των στιγμών.Της Νύχτας.Του σκοταδιού και της παράλυσης.
Θυμήσου την Αθήνα που σκοτώνεις κάθε Νύχτα στον ύπνο σου.Που την πνίγεις σιωπηλά με το μαξιλάρι σου.Θυμήσου πως..όσο αληθινά και να 'ναι τα όνειρά σου,δε θα 'χεις που να κρυφτείς όταν η καταιγίδα ξεσπάσει μες το μυαλό σου.Βγες από τον ύπνο σου και διάλεξε ένα δρόμο και τρέξε και ακολούθα τον.Και μπες σε άλλον και σε άλλον και σε άλλον,ώσπου να μη ξέρεις πια που τελικά είσαι.Κάπου στην Αλαμπάμα,στο Οχάιο,στον Μισισιπή,στη Λουιζιάνα.
Χρεώνομαι ευχαρίστως,το βάρος της Μεγάλης Λεωφόρου.Μιας εν πάσει περιπτώσει χαμένης Λεωφόρου κατ' αναλογίαν με το movie του David Lynch.Καταδικασμένος σε καταναγκαστική αμνησία.Καταδικασμένος να θυμάμαι πως δεν πρέπει να ξεχάσω.Να κρατώ έστω και μια μικρή φλόγα αναμμένη.Μη ξεχνάς.
No comments:
Post a Comment