~Υπάρχει μια απέραντη ομορφιά τελικά μέσα στα πράγματα,τόση που να μη μπορεί κάποιος να τη γνωρίσει ποτέ στο συνολό της.Τόση,που να μη μπορεί κάποιος να την αντέξει όταν την νιώσει σαν εμπειρία.
~Λοιπόν ακόμα μια προσπάθεια πήγε χαμένη.Αφού ζούμε όλοι σαν απόκληροι ,με ένα τεράστιο ερωτηματικό κολλημένο στο στήθος,σαν Άλικο γράμμα.Βιώνουμε την απογοήτευση κάθε μέρα και συγχωρούμε τους εαυτούς μας κάθε μέρα.Δε πιστεύω ότι μας τελείωσαν οι επιλογές.
~Υπάρχει μια απόκρυφη αρμονία μέσα στα πράγματα που όμως δε μπορεί να αποκαλυφτεί σχεδόν ποτέ.Ας πούμε όμως για τις φορές που γίνεται να φανερωθεί σ΄εμάς ένα μέρος της,ένα μικρό κομμάτι από την αλήθεια της.Βέβαια,γιατί κάποιος να θέλει να ζει έτσι όπως λέω εγώ ή έτσι όπως λένε οι άλλοι.Είναι το θέμα της υποκειμενικότητας του τρόπου ζωής και κατ΄επέκταση της ευτυχίας,της ομορφιάς,της ευχαρίστησης.Άλλος ίσως γουστάρει την καλοζωία ή τις προσωρινές ανέσεις.Δε μιλώ όμως γι΄αυτά.Κάθε τρόπος ζωής έχει μάλλον ένα δικό του κώδικα,μια ειδική διάταξη του ευχάριστου και του δυσάρεστου ή του όμορφου και του άσχημου.Αλλά καθώς απομακρυνόμαστε από το γόρδιο δεσμό των άπειρων μορφών ζωής και βλέπουμε τα πράγματα από κάποια απόσταση,καταλαμβαίνουμε ότι αντίστοιχα,η δομή των ζωών αυτών αποτελείται από πολλαπλά επίπεδα και πολλαπλές διαστάσεις.(κάτι σαν το παράδειγμα της εξωγηίνης νοημοσύνης στο Contact).
Παράλληλα όμως πιστεύω πως διαθέτουμε μια έμφυτη δυνατότητα "παραγοντικής ανάλυσης".Κι όταν όλα οδηγούν σ΄ένα σημείο οφείλουμε να παραδεχτούμε την ποιότητα του σημείου αυτού,ως ξεχωριστού ανάμεσα σε άλλα που θεωρούνται δευτερεύοντα.Έτσι μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι μπορεί να υπάρχει μυστικά ένα είδος αυτοπροσδιοριζόμενης ομορφιάς,η οποία επιβιώνει μέσα στα πράγματα υποσυνείδητα κατά τον Φροιδικό ορισμό.Ως παράδειγμα φέρνω τις περιγραφές του Aldous Huxley,για τις πτυχώσεις των υφασμάτων και τα πόδια της καρέκλας.Κι ακόμα λέει:" Το υπερφυσικό φώς και το χρώμα εμφανίζονται πάντα σ΄όλες τις οραματικές εμπειρίες.Και μαζί με το φώς και το χρώμα,σε κάθε περίπτωση υπάρχει και η αναγνώριση της μεγάλης σημασίας που έχουν τα πράγματα.Τα αντικείμενα που φωτίζονται από μόνα τους και που βλέπουμε στους αντίποδες του μυαλού,έχουν ένα νόημα,κι αυτό το νόημα είναι,κατά κάποιο τρόπο,τόσο έντονο όσο και το χρώμα τους.Η σημασία εδώ ταυτίζεται με την ύπαρξη.Γιατί στους αντίποδες του μυαλού τα αντικείμενα δεν εκπροσωπούν παρά μόνο τον εαυτό τους.Οι εικόνες που εμφανίζονται στο πιο κοντινό σημείο που μπορεί να φτάσει το συλλογικό ασυνείδητο,αποκτούν νόημα σε σχέση με τα βασικά γεγονότα της ανθρώπινης εμπειρίας.Αλλά εδώ,στα όρια του κόσμου των οραμάτων,έχουμε ν΄αντιμετωπίσουμε γεγονότα που,όπως και τα γεγονότα της εξωτερικής φύσης,είναι ανεξάρτητα απ΄τον άνθρωπο και από ατομική κι από συλλογική άποψη και υπάρχουν δικαιωματικά".
Υπάρχουν ποιότητες δηλαδή που ίσως υπάρχουν από μόνες τους,μιας και δεν εμφανίζονται στη καθαρή τους μορφή.Στην άκρη μόνο της αντίληψης μπορούν να στέκουν και να ερεθίζουν τη σκέψη ρίχνοντάς την σε μια τεράστια πρόκληση να συνεχίσει να λειτουργεί.
~Σχετικά με όσους αισθάνονται μια κατάσταση αμηχανίας επειδή η ζωή τους συγκρούεται με τη ζωή που θα τους επιτρέψει να δοκιμάσουν την πρόκληση που τους θέτουν οι "ποιότητες" των πραγμάτων,αυτοί ζούν με την αγωνία που είπαμε της πρόκλησης.Όλη τους η ζωή είναι μια επιλογή.Που τους έχει ταχθεί από μια ανώτερη δύναμη.Ισως από τη φύση.Όλες τους οι ανάσες είναι μια,για το σκοπό που βασανίζει το μυαλό τους κάθε μέρα.Πώς όμως θα κερδίσουν μια ζωή που θα επιτρέπει να δοκιμαστούν οι δημιουργικές προκλήσεις και τα καλλιτεχνικά πειράματα?
~Λοιπόν,προσωπικά αποδέχομαι μια φανταστική θεωρία που να αναλύει τα αποτελέσματα των συγκρούσεων που προκύπτουν από αντίθετες καταστάσεις της ζωής.Και μια άλλη που να αναλύει τα φανταστικά αποτελέσματα μιας διανόησης που να λειτουργεί αντίστροφα,αλλά δημιουργικά στον κόσμο αυτό.Γιατί μπορεί κάθε μέσο για κάτι καινούργιο να έχει ένα πολύ μικρό κόστος,έως πολύ μεγάλο.Τα μέσα παραγωγής τα βλέπουν οι άλλοι πολύ μακρινά,πολύ μόνα.Όλοι αυτό βλέπουμε ως ένα βαθμό.Γιατί παρεμβαίνει σα σφήνα η ζωή με τα πρόσκαιρα προβλήματά της και σε καθηλώνει σε ανάπηρο και τυφλό.Όταν πια εκείνος που έχει βάλει σα στόχο να μην ακούει και να μη βλέπει και να μην αισθάνεται τίποτε από όλα αυτά και δεν το καταφέρνει,δε του μένουν πολλές επιλογές.Του μένει μόνο να αποσυρθεί.
~Λοιπόν ακόμα μια προσπάθεια πήγε χαμένη.Αφού ζούμε όλοι σαν απόκληροι ,με ένα τεράστιο ερωτηματικό κολλημένο στο στήθος,σαν Άλικο γράμμα.Βιώνουμε την απογοήτευση κάθε μέρα και συγχωρούμε τους εαυτούς μας κάθε μέρα.Δε πιστεύω ότι μας τελείωσαν οι επιλογές.
~Υπάρχει μια απόκρυφη αρμονία μέσα στα πράγματα που όμως δε μπορεί να αποκαλυφτεί σχεδόν ποτέ.Ας πούμε όμως για τις φορές που γίνεται να φανερωθεί σ΄εμάς ένα μέρος της,ένα μικρό κομμάτι από την αλήθεια της.Βέβαια,γιατί κάποιος να θέλει να ζει έτσι όπως λέω εγώ ή έτσι όπως λένε οι άλλοι.Είναι το θέμα της υποκειμενικότητας του τρόπου ζωής και κατ΄επέκταση της ευτυχίας,της ομορφιάς,της ευχαρίστησης.Άλλος ίσως γουστάρει την καλοζωία ή τις προσωρινές ανέσεις.Δε μιλώ όμως γι΄αυτά.Κάθε τρόπος ζωής έχει μάλλον ένα δικό του κώδικα,μια ειδική διάταξη του ευχάριστου και του δυσάρεστου ή του όμορφου και του άσχημου.Αλλά καθώς απομακρυνόμαστε από το γόρδιο δεσμό των άπειρων μορφών ζωής και βλέπουμε τα πράγματα από κάποια απόσταση,καταλαμβαίνουμε ότι αντίστοιχα,η δομή των ζωών αυτών αποτελείται από πολλαπλά επίπεδα και πολλαπλές διαστάσεις.(κάτι σαν το παράδειγμα της εξωγηίνης νοημοσύνης στο Contact).
Παράλληλα όμως πιστεύω πως διαθέτουμε μια έμφυτη δυνατότητα "παραγοντικής ανάλυσης".Κι όταν όλα οδηγούν σ΄ένα σημείο οφείλουμε να παραδεχτούμε την ποιότητα του σημείου αυτού,ως ξεχωριστού ανάμεσα σε άλλα που θεωρούνται δευτερεύοντα.Έτσι μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι μπορεί να υπάρχει μυστικά ένα είδος αυτοπροσδιοριζόμενης ομορφιάς,η οποία επιβιώνει μέσα στα πράγματα υποσυνείδητα κατά τον Φροιδικό ορισμό.Ως παράδειγμα φέρνω τις περιγραφές του Aldous Huxley,για τις πτυχώσεις των υφασμάτων και τα πόδια της καρέκλας.Κι ακόμα λέει:" Το υπερφυσικό φώς και το χρώμα εμφανίζονται πάντα σ΄όλες τις οραματικές εμπειρίες.Και μαζί με το φώς και το χρώμα,σε κάθε περίπτωση υπάρχει και η αναγνώριση της μεγάλης σημασίας που έχουν τα πράγματα.Τα αντικείμενα που φωτίζονται από μόνα τους και που βλέπουμε στους αντίποδες του μυαλού,έχουν ένα νόημα,κι αυτό το νόημα είναι,κατά κάποιο τρόπο,τόσο έντονο όσο και το χρώμα τους.Η σημασία εδώ ταυτίζεται με την ύπαρξη.Γιατί στους αντίποδες του μυαλού τα αντικείμενα δεν εκπροσωπούν παρά μόνο τον εαυτό τους.Οι εικόνες που εμφανίζονται στο πιο κοντινό σημείο που μπορεί να φτάσει το συλλογικό ασυνείδητο,αποκτούν νόημα σε σχέση με τα βασικά γεγονότα της ανθρώπινης εμπειρίας.Αλλά εδώ,στα όρια του κόσμου των οραμάτων,έχουμε ν΄αντιμετωπίσουμε γεγονότα που,όπως και τα γεγονότα της εξωτερικής φύσης,είναι ανεξάρτητα απ΄τον άνθρωπο και από ατομική κι από συλλογική άποψη και υπάρχουν δικαιωματικά".
Υπάρχουν ποιότητες δηλαδή που ίσως υπάρχουν από μόνες τους,μιας και δεν εμφανίζονται στη καθαρή τους μορφή.Στην άκρη μόνο της αντίληψης μπορούν να στέκουν και να ερεθίζουν τη σκέψη ρίχνοντάς την σε μια τεράστια πρόκληση να συνεχίσει να λειτουργεί.
~Σχετικά με όσους αισθάνονται μια κατάσταση αμηχανίας επειδή η ζωή τους συγκρούεται με τη ζωή που θα τους επιτρέψει να δοκιμάσουν την πρόκληση που τους θέτουν οι "ποιότητες" των πραγμάτων,αυτοί ζούν με την αγωνία που είπαμε της πρόκλησης.Όλη τους η ζωή είναι μια επιλογή.Που τους έχει ταχθεί από μια ανώτερη δύναμη.Ισως από τη φύση.Όλες τους οι ανάσες είναι μια,για το σκοπό που βασανίζει το μυαλό τους κάθε μέρα.Πώς όμως θα κερδίσουν μια ζωή που θα επιτρέπει να δοκιμαστούν οι δημιουργικές προκλήσεις και τα καλλιτεχνικά πειράματα?
~Λοιπόν,προσωπικά αποδέχομαι μια φανταστική θεωρία που να αναλύει τα αποτελέσματα των συγκρούσεων που προκύπτουν από αντίθετες καταστάσεις της ζωής.Και μια άλλη που να αναλύει τα φανταστικά αποτελέσματα μιας διανόησης που να λειτουργεί αντίστροφα,αλλά δημιουργικά στον κόσμο αυτό.Γιατί μπορεί κάθε μέσο για κάτι καινούργιο να έχει ένα πολύ μικρό κόστος,έως πολύ μεγάλο.Τα μέσα παραγωγής τα βλέπουν οι άλλοι πολύ μακρινά,πολύ μόνα.Όλοι αυτό βλέπουμε ως ένα βαθμό.Γιατί παρεμβαίνει σα σφήνα η ζωή με τα πρόσκαιρα προβλήματά της και σε καθηλώνει σε ανάπηρο και τυφλό.Όταν πια εκείνος που έχει βάλει σα στόχο να μην ακούει και να μη βλέπει και να μην αισθάνεται τίποτε από όλα αυτά και δεν το καταφέρνει,δε του μένουν πολλές επιλογές.Του μένει μόνο να αποσυρθεί.
No comments:
Post a Comment