(Foto by http://pherenike.deviantart.com/)"Κι είχες μέσα στη ματιά ένα σκούρο θάμπος , ένα σκούρο σάμπως..."
Είναι αλήθεια που λένε ,για τα μάτια της ψυχής,είναι τα μάτια μας.Η εικόνα του προσώπου είναι Αρχέτυπη,και ακόμα πιο έντονα η εικόνα των ματιών.Όταν μ΄ αγωνία θέλεις να μάθεις αν η Αγάπη του απέναντι σου είναι αληθινή,τα μάτια του κοιτάς πάντα..τα μάτια του..
Είναι η καθημερνή συντρόφισσα της ζωής, η Μελαγχολία, που όλο στο πλάι μας βαδίζει. Εκείνη μας κάνει να καταλάβουμε πρώτα πρώτα τη ζωή, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Εκείνη μας δείχνει πως τίποτα δεν είμαστε στον κόσμο. Εκείνη ποτίζει φαρμάκι τις χαρές μας. Πόσες φορές ακούσανε οι ποιητάδες τα λόγια που τους λέει! Σιγά σιγά ψιθυρίζει στ΄αφτιά τους, με μια φωνή που μοιάζει δάκρια γεμάτη, παράπονα λυπητερά.
(απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Ψυχάρη "Το ταξίδι μου", Νεφέλη, 1988)
Τα μάτια που σου "μιλάνε" τα καταλαμβαίνεις.Τα μάτια τα μελαγχολικά πάλι τα νιωθεις,σαν να είναι δικά σου όλα αυτά που κρυβουν.Και τη μελαγχολία τη γλυκιά που σου δίνουν δε θέλεις να τη διώξεις.Δεν είναι λύπη ,δεν είναι ασχήμια,παρά ,πραγματικό φάρμακο που ξέρεις πως είναι καλό για σένα.Μη διώχνεις τα μελαγχολικά μάτια,είναι αληθινά τα μάτια αυτά.
"Πόσες φορές ακούσανε οι ποιητάδες τα λόγια που τους λέει" ,η μελαγχολία τους απαγγέλει το ποιήμα και αυτοί το γράφουν στο χαρτί.Και τα μάτια τους γίνονται μελαγχολικά,γεμάτα συγκίνηση,δέος και υποκλίνονται ευλαβικά στο μεγαλείο της.Γίνονται πια,ένα με το συναίσθημα,γίνονται το συναίσθημα το ίδιο,που νιώθει ο καθένας μας,όταν μένει μόνος τις νυχτες στο αυτοκίνητο και έξω βρέχει ή όταν καθόμαστε μπροστά στη φωτιά ή όταν φύγει κάποιος που αγαπήσαμε και μένουμε μόνοι με τις σκέψεις μας.Γίνονται τελικά,η Ματιά του Κόσμου.
Κι όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι,οι ευαίσθητοι άνθρωποι, τα μάτια τους γίνονται πιο όμορφα,πιο μελαγχολικά.Γίνονται αν τα προσέξεις πιο αληθινά,πιο πραγματικά.
Πάντα όταν μιλώ για αυτό το θέμα μου ερχεται στο μυαλό ένας ανθρωπος,που ότι και να πω για αυτόν είναι λίγο.Κι επειδη τα μάτια του λένε την αλήθεια,λένε ποιος πραγματικά είναι και πόση ευαισθησία πρέπει να έχει μέσα του,εγώ δε λεω τιποτε άλλο.Αυτός είναι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Είναι η καθημερνή συντρόφισσα της ζωής, η Μελαγχολία, που όλο στο πλάι μας βαδίζει. Εκείνη μας κάνει να καταλάβουμε πρώτα πρώτα τη ζωή, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Εκείνη μας δείχνει πως τίποτα δεν είμαστε στον κόσμο. Εκείνη ποτίζει φαρμάκι τις χαρές μας. Πόσες φορές ακούσανε οι ποιητάδες τα λόγια που τους λέει! Σιγά σιγά ψιθυρίζει στ΄αφτιά τους, με μια φωνή που μοιάζει δάκρια γεμάτη, παράπονα λυπητερά.
(απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Ψυχάρη "Το ταξίδι μου", Νεφέλη, 1988)
Τα μάτια που σου "μιλάνε" τα καταλαμβαίνεις.Τα μάτια τα μελαγχολικά πάλι τα νιωθεις,σαν να είναι δικά σου όλα αυτά που κρυβουν.Και τη μελαγχολία τη γλυκιά που σου δίνουν δε θέλεις να τη διώξεις.Δεν είναι λύπη ,δεν είναι ασχήμια,παρά ,πραγματικό φάρμακο που ξέρεις πως είναι καλό για σένα.Μη διώχνεις τα μελαγχολικά μάτια,είναι αληθινά τα μάτια αυτά.
"Πόσες φορές ακούσανε οι ποιητάδες τα λόγια που τους λέει" ,η μελαγχολία τους απαγγέλει το ποιήμα και αυτοί το γράφουν στο χαρτί.Και τα μάτια τους γίνονται μελαγχολικά,γεμάτα συγκίνηση,δέος και υποκλίνονται ευλαβικά στο μεγαλείο της.Γίνονται πια,ένα με το συναίσθημα,γίνονται το συναίσθημα το ίδιο,που νιώθει ο καθένας μας,όταν μένει μόνος τις νυχτες στο αυτοκίνητο και έξω βρέχει ή όταν καθόμαστε μπροστά στη φωτιά ή όταν φύγει κάποιος που αγαπήσαμε και μένουμε μόνοι με τις σκέψεις μας.Γίνονται τελικά,η Ματιά του Κόσμου.
Κι όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι,οι ευαίσθητοι άνθρωποι, τα μάτια τους γίνονται πιο όμορφα,πιο μελαγχολικά.Γίνονται αν τα προσέξεις πιο αληθινά,πιο πραγματικά.
Πάντα όταν μιλώ για αυτό το θέμα μου ερχεται στο μυαλό ένας ανθρωπος,που ότι και να πω για αυτόν είναι λίγο.Κι επειδη τα μάτια του λένε την αλήθεια,λένε ποιος πραγματικά είναι και πόση ευαισθησία πρέπει να έχει μέσα του,εγώ δε λεω τιποτε άλλο.Αυτός είναι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Συνεχίζεται..
No comments:
Post a Comment