* Μόνο όταν μεθάς βλέπεις τα χρώματα που σε περιβάλλουν.Κι όταν μεθάω ζητω μιαν άλλη λεφτεριά.Τη λεφτεριά της καρδιάς και του μυαλού και όχι τη λεφτεριά του σώματος.Όταν τα λόγια των ανθρώπων σου φαίνονται μικρά και ασημαντα θα έχεις πάρει μια άλλη μορφη. Τώρα κρατάμε όλοι σφικτά στο χέρι από ένα μαραμένο λουλούδι και το μυρίζουμε και το χαιδεύουμε.Σαν να ναι ο μεγαλύτερος θησαυρός του κόσμου.Αφού ζούμε μέσα σε φυλακές,ίσως το λουλούδι να είναι η μόνη μας παρηγοριά.Ολοένα και αυξάνονται οι νεκροζώντανοι περιηγητές του ονείρου.Από αυτό που τους έμεινε είναι η λάμψη στα μάτια.Οι υπόλοιποι αυτοκαταδικάστηκαν σε ανόητα "Δήθεν",σε ψευτοσυνήθειες για να σκοτώνουν τον χρόνο τους και την αλήθεια μαζί.Σε μια εποχή που πληγώνει,που οι ανθρωποι αναγκάζονται να ζούνε μέσα σε γυάλινα σπίτια ,το μόνο που απομένει είναι να αφήσω τη συνείδηση μου σε κάποιο διαδικτιακό κόμβο και να ησυχάσω.
No comments:
Post a Comment