Τις νυχτες,που λετε, κατα εναν παραξενο τροπο η πολη ξυπνα ,ξυπνα και χορευει που λεει και ο στιχος.Και σε καταπινει.η νυχτα σε καταπινει και σε σημαδευει εκει που δεν περιμενεις.επρεπε να φαινονταν τα ματια των ανθρωπων στην φωτογραφια.εκει μεσα που καθρεφτιζεται η φωτια.απο το ματι,περνά στο οπτικο νευρο και μετα στα νευρικα κυτταρα του οπτικου λοβου και μετα αποθηκευεται στον φλοιο του εγκεφαλου.για λιγο η φλογα τους ταξιδεψε.ποσο θα ηθελαν αληθεια ολοι τους να γινονταν πουλια και να φευγαν.πανω απο τα νησια του Αιγαιου και πανω απο τη θαλασσα μακρυα,μακρυα, μακρυα.παρακολουθουσαν με αγωνια τη κινηση,σαν το τιναγμα των φτερων τους.και το φως που σε χορταινε.σα να διψουσαμε ολοι για φως,οχι οποιοδηποτε.το πορτοκαλοκιτρινο,το μεθυστικο,το πρωτογνωρο.το μεταφυσικο.
No comments:
Post a Comment