Κάνουμε κύκλους μέσα στη νύχτα και η φωτιά μας καταβροχθίζει.

~ Υπάρχουν στη ζωή του ανθρώπου στιγμές που μ' ένα τους βιαστικό και ασύλληπτο ανοιγοσφάλισμα δείχνουν λουσμένο σε φως παράξενο το γύρω του κόσμο,γυμνωμένο από τη καθημερινή του σημασία και φανερωμένο με μιαν άλλη,μια πρωτοείδωτη-την αληθινή του άραγε; - φυσιογνωμία.

~ Κανένα ξένο στοιχείο,καμιά υπεραισθητή παρουσία δεν έρχεται να δικαιολογήσει την παράξενη ετούτη τροπή που παίρνει,σε παρόμοιες στιγμές,ο κόσμος. Απλά, γηίνα,ανθρώπινα,είναι τα ίδια πράγματα,οι ίδιες πράξεις που παρουσιάζονται σε μια δεύτερη κατάσταση, πιο αληθινή απ' την πρώτη,μιά κατάσταση πού,για να την ξεχωρίσουμε, θα 'πρεπε να την ονομάσουμε "υπερπραγματική".
( Οδ.Ελύτης -- Ανοιχτά Χαρτιά )

*Αυτό είναι το χρέος μου τώρα.Να ξεχωρίσω τις στιγμές που είναι "υπερπραγματικές" και να τις μεταδόσω και στους άλλους.Γιατί,μας έμαθαν ως φαίνεται,να γλεντάμε και να γελάμε κάτω από ελεγχόμενες συνθήκες.Σαν πειραματόζωα μέσα σε μια γυάλα.Και αλήθεια δεν είναι αυτό το πραγματικό,το αληθινό χρέος και της ίδιας της Τέχνης;Επειδή πάλι μας ταίζουν σκουπίδια και έτοιμα πακέτα διασκέδασης εγώ τα απορρίπτω και λέω Όχι.Άρτος και Θεάματα.Μέχρι αύριο που θα ξημερώσει πάλι,έχει ο Θεός.Και συνεχίζεται η ιστορία πάνω σ΄ένα μοτίβο ελάχιστων αλλαγών,ελάχιστων καινούργιων ερεθισμάτων.Παντού επικρατεί ένας λοιμός που εμποδίζει τους ανθρώπους να αντιλαμβάνονται τη ζωή τους με το κεφάλι τους παρά μόνο με τα μάτια τους.Η σκέψη τους και η κρίση τους έπαψε μάλλον να λειτουργεί.
*Υπάρχουν χώροι(αστικοί χώροι) που παράγουν μαγικές στιγμές,που επιτρέπουν να εκδηλωθούν εκεί άλλες καταστάσεις "πιο αληθινές",όμορφες και παράξενες.Και οι ψευδαισθήσεις που λένε πάλι έχουν τη θέση τους στο οικοδόμημα αυτό που θέλει να μας ξυπνήσει.Γιατί αυτό είναι που σου προσφέρουν οι στιγμές αυτές.Την ευκαιρία να περάσεις το κατώφλι της πύλης και να δείς τα πράγματα σα να είσαι έξω από αυτά.Και να χαράξεις αυτή την εμπειρία στη μνήμη σου.
*Σαν ένας άλλος Νiο που παίρνει το κόκκινο χάπι,που τόλμησε να τολμήσει,γνώρισε το αληθινό πρόσωπο του κόσμου,που τον είχε τυφλώσει.Είμαστε όλοι τυφλοί,είμαστε όλοι ανάπηροι,που δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από τη λάσπη ,να δούμε και σκεφτούμε καθαρά και να ξεχωρίσουμε αυτό που μας κάνει δυστυχισμένους,μέσα σε μια κρίση Εποχικής Ανίας.Και μετά σου λένε πήγαινε σε ψυχολόγο να λύσεις τα προβλήματα σου και πάρε χάπια για να ξεπεράσεις τη κατάθλιψή σου και τους φόβους σου.Το μόνο χάπι που πρέπει να πάρουμε όλοι,είναι το Κόκκινο χάπι για να ξυπνήσουμε επιτέλους.Και ξέρετε ποιό είναι το χειρότερο? Ότι η ανάγκη να είμαστε κομμάτι του σύγχρονου τρόπου ζωής γίνεται Συνήθεια,που δεν αποχωριζόμαστε εύκολα.Φοβάμαι τη Συνήθεια όσο τίποτε άλλο στο κόσμο.Φοβάμαι να πέσω στο βούρκο των υπολοίπων.Γιατί μετά θα είναι πολύ δύσκολο να αναγνωρίσω την κατάσταση μου,που αρχίζει και που τελειώνει η αλήθεια και η "πραγματική ζωή".Και δεν είναι μια αόριστη φράση αυτή.Είναι όλος ο τρόπος ζωής μας,ότι έχουμε και δεν έχουμε."Πραγματική ζωή" λέμε την ποιοτική ζωή που είναι γεμάτη "φως" από τις στιγμές που είναι απαλλαγμένες από τα παράσιτα της καθημερινής μας Αηδίας.Στιγμές που σε κάνουν να αισθάνεσαι ελεύθερος.

"Μοιάζουν πολύ με σκλάβους,γιατί στοιβάζονται μαζικά μέσα σε κτίρια άθλια ,ανθυγιεινά και καταθλιπτικά.διατρέφονται άσχημα,με τροφή μολυσμένη και άγευστη.νοσηλεύονται υπό άθλιες συνθήκες όταν προσβάλλονται από αρρώστιες,που συνεχώς υποτροπιάζουν ,βρίσκονται υπό συνεχή και ταπεινωτική επιτήρηση και συντηρούνται μέσα στον εκσυγχρονισμένο αναλφαβητισμό*και τις θεαματικές δεισιδαιμονίες ,που ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των αφεντικών τους." ( G.Debord-- In girum imus nocte et consumimur igni )
*Η θεαματική Κουλτούρα(κουλτούρα του Θεάματος όπως ερμηνεύεται από τον Debord).

*Μαζική αποβλάκωση,είναι ο ελληνικός όρος για το φαινόμενο που συναντούμε σαν απλοί παρατηρητές και μόνο κάθε μέρα μέσα στις πόλεις.Ενώ θα μπορούσαμε να αυτοσχεδιάζουμε,να συμπεριφερόμαστε αυθόρμητα,να περιπλανιώμαστε στα στενά των πόλεων και να μεθάμε από τη μπύρα,από τα φώτα της νύχτας και τις μουσικές που θα τραγουδάμε.Θα μπορούσαμε να ερωτευτούμε τη πόλη,τις κρυφές γωνιές της και να ξενυχτάμε μια παρέα γύρω από μια αναμμένη φωτιά ώσπου να ξημερώσει.Να λέμε ιστορίες γύρω από τη φωτιά τυλιγμένοι με μια κουβέρτα και να φωτίζονται τα πρόσωπα και τα μάτια μας,και να νιώθουμε ότι κι ο διπλανός μας.Τη ξεγνοιασιά,τη φυγή,το ρομαντισμό,την ελευθερία κι εκείνο το απερίγραπτο συναίσθημα καθαρότητας και δροσιάς μέσα στο κεφάλι μας.

Σαν επίλογο παραθέτω τη φράση ,
"Κάνουμε κύκλους μέσα στη νύχτα και η φωτιά μας καταβροχθίζει".