Barca >

Ο Ερωτικός Θάνατος

Μια φορά βρέθηκα κάπου που ότι φαινόταν αληθινό,απλά ήταν μια ανάμνηση ενός παρελθόντος ή ακόμα ακόμα και ενός μέλλοντος.Δεν υπήρχε μνήμη του παρόντος.'Ηταν μια ύπαρξη σχεδόν ψεύτικη ,γυάλινη,μια ύπαρξη λίγο πιο πέρα από αυτά που θυμάμαι.Ίσως επειδή τα φέρνει έτσι η μοίρα που τα πράγματα μετουσιώνονται σε οντότητες δίχως καμιά υλική υπόσταση και αυτό μένει ακατανόητο στο νου μου.Που το αποδέχεται όμως σαν κάτι μακρινό,αλλά κιόλας σαν κάτι πολύτιμο,γιατί αυτά είναι που διαχωρίζουν τις λέξεις από τα νοήματα,αυτά είναι που δίνουν συνείδηση.Γεγονότα τέτοια που σαρώνουν τη μνήμη σαν καταιγίδα και φουσκώνουν τα πανιά για το άγνωστο..Πάντα θα κρατώ ένα μέρος για σένα εκεί για να σε περιμένω,θα κρατώ φυλαγμένο ένα κομμάτι από σένα κοντά σε μένα για πάντα,πάντα θα βλέπω ουρανούς στα όνειρα μου,πάντα θα θυμάμαι ότι έχω αφήσει όνειρα πίσω μου.Έτσι λέει ένα τραγούδι.Κι αν είναι που πάντα θα ξέρω ότι είμαι καταδικασμένος να μην έχω μνήμη ενός παρόντος?ενός δικού σας παρόντος για την ακρίβεια.Δε μπορώ να πιστέψω στους μερο-περπατητές.Μπορώ όμως να πιστεύω μόνο σε κάτι που διαρκώς θα χάνεται,θα εξαφανίζεται,θα φεύγει από εμένα.Δεν είναι εγωισμός.Είναι η αλήθεια.Είναι ένας από τους νόμους της φύσης.Θέλω να βγώ από το δίλημμα,αλλά δε μπορώ.Θάνατος ή Έρωτας? Η μελαγχολική ουσία του έρωτα συγκρούεται κιόλας με την διαρκή αλλαγή,με την ανάμνηση αυτή καθεαυτή που συμπράτει για να δημιουργηθεί ένα κράμα εσωτερικής συνειδητότητας.Χαίρομαι που κάτι στίχοι κάνουν φανερό αυτό το δίλημμα και κάποιοι ποιητές νιώθουν την ανάγκη να γράψουν γι΄αυτό.Όπως τότε η φωτιά,για τους προγόνους μας ήταν η αιτία να ερωτευθούν και να την κοιτάζουν όλη τη νύχτα μαζί αγκαλιά ώσπου χρόνο με το χρόνο να καταλάβουν πραγματικά την ουσία της φλόγας,την ουσία της ύπαρξης του άλλου δίπλα τους,την ουσία του έρωτα και του ίδιου του εαυτού τους.Γι αυτό ο καθένας κανονίζει να εναρμονίσει την αγάπη από τον άλλον,με τον εαυτό του,ούτως ώστε να μη χαθεί ποτέ η ουσία ούτε του έρωτα,ούτε του ίδιου του εαυτού.Πάντα λοιπόν θα έχουμε την αγωνία,να κρατάμε φυλαγμένο κρυφά,ένα κομμάτι από την ανάμνηση ενός μακρινού ιδανικού έρωτα,όπως τα αρχέτυπα ορίζουν,όπως η φύση καθορίζει εκ των προτέρων,να υπάρχουν και να μη διαγράφονται.Και πάντα θα έχουμε την αγωνία να κρατήσουμε ανέπαφη την εικόνα του εαυτού μας,έτσι ώστε αυτή να μη χαθεί μέσα από τον έρωτα προς τον άλλον.Ποιός κατάφερε να συνδυάσει αυτά τα δύο?Επιστρέφουμε στην εναλλαγή των κατάστασεων όπως τη ζούμε κάθε μέρα.Κάθε μέρα σήμερα είναι μια στημένη προσπάθεια αντι-έρωτα και αντί-συνειδητότητας.Σαφώς η μέρα μας έτσι όπως έχει διαμορφωθεί,είναι μια παγερή υπό-πραγματικότητα που ισοδυναμεί με μια επιτηδευμένη ζωή χωρίς έμπνευση,φαντασία και υπέρβαση.Επιστρέφω γρήγορα σε εκείνο το μέρος που έμαθα να υπάρχω και να σκέφτομαι.Δε μπορώ άλλη ισοπέδωση και άλλη ψευτο-πραγματικότητα.Γυρίζω πίσω στη χώρα μου,εκεί που δεν υπάρχει ανάμνηση του παρόντος,εκεί πια που όλα έχουν σημασία και εξελίσσονται σαν μια ερωτική μνήμη που με το πέρασμα του χρόνου γίνεται όλο και πιο γλυκιά !

Σπρώξε με σε παρακαλώ κάτω.Θα έπεφτα μόνος μου.Υποτίθεται πως έπρεπε να το κάνεις εσύ.Φαίνεται πως δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια.Λυπάμαι που το λέω.Να σπρώξει ο ένας τον άλλον.Δεν υπάρχει άλλη λύση..σήμερα,τώρα !

Ο Οδυσσέας κατάφερε τελικά να σκαρφαλώσει μετά από αρκετή ώρα μέχρι την κορυφή του λόφου.Από καιρό προσπαθούσε να το κάνει αυτό και όταν έφτασε,κοίταξε μακριά τα φώτα του λιμανιου,ίδια κεριά μέσα σε μια τεράστια θάλασσα από ταράτσες ομίχλη και καπνό.και μέσα στα χέρια του κρατούσε λουλούδια και κρασί.Εκεί,δίπλα στο μικρό εκκλησάκι,πάνω ψηλά,άφησε τα λουλούδια και γέμισε το ποτήρι με κόκινο κρασί.Σήκωσε το ποτήρι και έκανε πρόποση για όλους εκείνους που είχαν ξεχάσει ποιοί είναι,που είχαν εξαφανιστεί.Και σκέφτηκε.Στα όνειρα που θα βλέπω θα έχει ουρανούς.θα βλέπω μέσα από τα σύννεφα,θα βλέπω πάντα από ψηλά μέσα σε γαλάζιο φόντο.
Τότε πια σήκωσε τα χέρια ψηλά και παρακάλεσε τους ανθρώπους εκείνους που τον ακολουθούσαν σε όλη του τη ζωή να έρθουν να πετάξουν πάνω από το κεφάλι του και να του μιλήσουν.Και έτσι κι έγινε.Εκατοντάδες ψυχές κατέβηκαν μέσα από ένα άσπρο σύννεφο και άρχισαν να στριφογυρίζουν λίγα μέτρα πάνω από το κεφάλι του.Αυτός δε μιλούσε.Μόνο ένιωθε.Και μ΄ενα κρότο έγινε μια λεπτή λεπτή σκόνη άμμου,που φύσηξε ένας αέρας και τη σήκωσε.μπλέκτηκε μέσα στα μόρια του αέρα,ανέβηκε στα κύμματα που σχημάτιζαν οι ροές του και τελικά ανακατεύτηκε με τα υπόλοιπα ομιχλώδη σώματα των ψυχών που εξακολουθούσαν να κάνουν κύκλους και χάθηκε μαζί τους.
Αυτή ήταν η ιστορία του Οδυσσέα,ενός εξερευνητή του απίθανου,που κάθε νύχτα ονειρευόταν ότι μπορούσε να πετάει.

STAY

~Υπάρχει μια απέραντη ομορφιά τελικά μέσα στα πράγματα,τόση που να μη μπορεί κάποιος να τη γνωρίσει ποτέ στο συνολό της.Τόση,που να μη μπορεί κάποιος να την αντέξει όταν την νιώσει σαν εμπειρία.
~Λοιπόν ακόμα μια προσπάθεια πήγε χαμένη.Αφού ζούμε όλοι σαν απόκληροι ,με ένα τεράστιο ερωτηματικό κολλημένο στο στήθος,σαν Άλικο γράμμα.Βιώνουμε την απογοήτευση κάθε μέρα και συγχωρούμε τους εαυτούς μας κάθε μέρα.Δε πιστεύω ότι μας τελείωσαν οι επιλογές.
~Υπάρχει μια απόκρυφη αρμονία μέσα στα πράγματα που όμως δε μπορεί να αποκαλυφτεί σχεδόν ποτέ.Ας πούμε όμως για τις φορές που γίνεται να φανερωθεί σ΄εμάς ένα μέρος της,ένα μικρό κομμάτι από την αλήθεια της.Βέβαια,γιατί κάποιος να θέλει να ζει έτσι όπως λέω εγώ ή έτσι όπως λένε οι άλλοι.Είναι το θέμα της υποκειμενικότητας του τρόπου ζωής και κατ΄επέκταση της ευτυχίας,της ομορφιάς,της ευχαρίστησης.Άλλος ίσως γουστάρει την καλοζωία ή τις προσωρινές ανέσεις.Δε μιλώ όμως γι΄αυτά.Κάθε τρόπος ζωής έχει μάλλον ένα δικό του κώδικα,μια ειδική διάταξη του ευχάριστου και του δυσάρεστου ή του όμορφου και του άσχημου.Αλλά καθώς απομακρυνόμαστε από το γόρδιο δεσμό των άπειρων μορφών ζωής και βλέπουμε τα πράγματα από κάποια απόσταση,καταλαμβαίνουμε ότι αντίστοιχα,η δομή των ζωών αυτών αποτελείται από πολλαπλά επίπεδα και πολλαπλές διαστάσεις.(κάτι σαν το παράδειγμα της εξωγηίνης νοημοσύνης στο Contact).
Παράλληλα όμως πιστεύω πως διαθέτουμε μια έμφυτη δυνατότητα "παραγοντικής ανάλυσης".Κι όταν όλα οδηγούν σ΄ένα σημείο οφείλουμε να παραδεχτούμε την ποιότητα του σημείου αυτού,ως ξεχωριστού ανάμεσα σε άλλα που θεωρούνται δευτερεύοντα.Έτσι μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι μπορεί να υπάρχει μυστικά ένα είδος αυτοπροσδιοριζόμενης ομορφιάς,η οποία επιβιώνει μέσα στα πράγματα υποσυνείδητα κατά τον Φροιδικό ορισμό.Ως παράδειγμα φέρνω τις περιγραφές του Aldous Huxley,για τις πτυχώσεις των υφασμάτων και τα πόδια της καρέκλας.Κι ακόμα λέει:" Το υπερφυσικό φώς και το χρώμα εμφανίζονται πάντα σ΄όλες τις οραματικές εμπειρίες.Και μαζί με το φώς και το χρώμα,σε κάθε περίπτωση υπάρχει και η αναγνώριση της μεγάλης σημασίας που έχουν τα πράγματα.Τα αντικείμενα που φωτίζονται από μόνα τους και που βλέπουμε στους αντίποδες του μυαλού,έχουν ένα νόημα,κι αυτό το νόημα είναι,κατά κάποιο τρόπο,τόσο έντονο όσο και το χρώμα τους.Η σημασία εδώ ταυτίζεται με την ύπαρξη.Γιατί στους αντίποδες του μυαλού τα αντικείμενα δεν εκπροσωπούν παρά μόνο τον εαυτό τους.Οι εικόνες που εμφανίζονται στο πιο κοντινό σημείο που μπορεί να φτάσει το συλλογικό ασυνείδητο,αποκτούν νόημα σε σχέση με τα βασικά γεγονότα της ανθρώπινης εμπειρίας.Αλλά εδώ,στα όρια του κόσμου των οραμάτων,έχουμε ν΄αντιμετωπίσουμε γεγονότα που,όπως και τα γεγονότα της εξωτερικής φύσης,είναι ανεξάρτητα απ΄τον άνθρωπο και από ατομική κι από συλλογική άποψη και υπάρχουν δικαιωματικά".
Υπάρχουν ποιότητες δηλαδή που ίσως υπάρχουν από μόνες τους,μιας και δεν εμφανίζονται στη καθαρή τους μορφή.Στην άκρη μόνο της αντίληψης μπορούν να στέκουν και να ερεθίζουν τη σκέψη ρίχνοντάς την σε μια τεράστια πρόκληση να συνεχίσει να λειτουργεί.
~Σχετικά με όσους αισθάνονται μια κατάσταση αμηχανίας επειδή η ζωή τους συγκρούεται με τη ζωή που θα τους επιτρέψει να δοκιμάσουν την πρόκληση που τους θέτουν οι "ποιότητες" των πραγμάτων,αυτοί ζούν με την αγωνία που είπαμε της πρόκλησης.Όλη τους η ζωή είναι μια επιλογή.Που τους έχει ταχθεί από μια ανώτερη δύναμη.Ισως από τη φύση.Όλες τους οι ανάσες είναι μια,για το σκοπό που βασανίζει το μυαλό τους κάθε μέρα.Πώς όμως θα κερδίσουν μια ζωή που θα επιτρέπει να δοκιμαστούν οι δημιουργικές προκλήσεις και τα καλλιτεχνικά πειράματα?
~Λοιπόν,προσωπικά αποδέχομαι μια φανταστική θεωρία που να αναλύει τα αποτελέσματα των συγκρούσεων που προκύπτουν από αντίθετες καταστάσεις της ζωής.Και μια άλλη που να αναλύει τα φανταστικά αποτελέσματα μιας διανόησης που να λειτουργεί αντίστροφα,αλλά δημιουργικά στον κόσμο αυτό.Γιατί μπορεί κάθε μέσο για κάτι καινούργιο να έχει ένα πολύ μικρό κόστος,έως πολύ μεγάλο.Τα μέσα παραγωγής τα βλέπουν οι άλλοι πολύ μακρινά,πολύ μόνα.Όλοι αυτό βλέπουμε ως ένα βαθμό.Γιατί παρεμβαίνει σα σφήνα η ζωή με τα πρόσκαιρα προβλήματά της και σε καθηλώνει σε ανάπηρο και τυφλό.Όταν πια εκείνος που έχει βάλει σα στόχο να μην ακούει και να μη βλέπει και να μην αισθάνεται τίποτε από όλα αυτά και δεν το καταφέρνει,δε του μένουν πολλές επιλογές.Του μένει μόνο να αποσυρθεί.

Χρεώνομαι το βάρος της ευαίσθητης παρουσίας μου στο χώρο.Και λέω να την μελοποιήσω.Με κάθε ευκαιρία να γίνεται τραγούδι,μια υπεραπόλαυση.
Ας γίνει κάτι,οτιδήποτε.
Τα λίγα που έμειναν από μια Αθήνα συγκινήσεων είναι ο αέρας,το χιόνι,η βροχή,οι φωνές από τον δρόμο,τα δέντρα στο πεζοδρόμιο,τα πολύχρωμα graffiti,τα υποφωτισμένα στενά,το τρίξιμο από τις τέντες στα μπαλκόνια,οι αδέσποτοι σκύλοι,οι σκοτεινοί δρόμοι στου Ψυρρή,οι κιθάρες που παίζουν μέσα στο σκοτάδι πάνω στο βράχο της Ακρόπολης.
Χρεώνομαι το βάρος των στιγμών.Της Νύχτας.Του σκοταδιού και της παράλυσης.
Θυμήσου την Αθήνα που σκοτώνεις κάθε Νύχτα στον ύπνο σου.Που την πνίγεις σιωπηλά με το μαξιλάρι σου.Θυμήσου πως..όσο αληθινά και να 'ναι τα όνειρά σου,δε θα 'χεις που να κρυφτείς όταν η καταιγίδα ξεσπάσει μες το μυαλό σου.Βγες από τον ύπνο σου και διάλεξε ένα δρόμο και τρέξε και ακολούθα τον.Και μπες σε άλλον και σε άλλον και σε άλλον,ώσπου να μη ξέρεις πια που τελικά είσαι.Κάπου στην Αλαμπάμα,στο Οχάιο,στον Μισισιπή,στη Λουιζιάνα.
Χρεώνομαι ευχαρίστως,το βάρος της Μεγάλης Λεωφόρου.Μιας εν πάσει περιπτώσει χαμένης Λεωφόρου κατ' αναλογίαν με το movie του David Lynch.Καταδικασμένος σε καταναγκαστική αμνησία.Καταδικασμένος να θυμάμαι πως δεν πρέπει να ξεχάσω.Να κρατώ έστω και μια μικρή φλόγα αναμμένη.Μη ξεχνάς.

SS και υιοί

Τα Σύμπαντα που συνάντησα είχαν πάντα έναν αέρα μεγαλείου και μια υπερφυσική ιδιότητα,να διαδέχονται το ένα το άλλο,χωρίς οι πληροφορίες του προηγούμενου να χάνονται.Μπλέκονταν κατά ένα παράξενο τρόπο,χωρίς κανένα να φεύγει από τη θέση τροχιάς του.Άκουσα για τα Σύμπαντα του Alan Guth και του Andrei Linde,για τις συμπαντικές φούσκες και το "αυτοαναπαραγόμενο πληθωριστικό Σύμπαν".Το δικό μου Σύμπαν είναι μικρό.Και δεν ξέρω αν το θέλω σε φούσκα ή το θέλω να μεγαλώνει και να επεκτείνεται.Είμαι νέος και το Σύμπαν μου θα το φτιάξω όπως ακριβώς μου αρέσει.Ευτυχώς ακόμα δεν μας έχουν αφαιρέσει το δικαίωμα να ονειρευόμαστε και να φανταζόμαστε.Κάτι σαν Fortress δηλαδή.Αλλά κάτσε.Ακόμα δεν έχει κρυώσει το σίδερο να δούμε τί άφησε η τελευταία εικοσαετία.Γιατί ακόμα το τεχνολογικό Σύμπαν είναι κι αυτό νέο.Σε κάνουν να μη ξέρεις που να κοιτάξεις.Από πού θα σου 'ρθει δεν ξέρεις.Από πού θα τη φάς δεν ξέρεις.Και δεν ξέρεις ούτε καν σε ποιό τόπο ζεις και αν το περιβάλλον σου είναι εχθρικό ή φιλικό.Σα να προσγειώνεσαι σε έναν πλανήτη για πρώτη φορά.Το θέμα είναι ότι σήμερα κινδυνεύω και από τον ρομαντισμό μου.Κινδυνεύω από τον εαυτό μου.Κινδυνεύω από τις Ιδέες μου.Μαζί με μένα και χιλιάδες άλλοι.Κι ότι πιστέψω είναι καταδικασμένο να υπάρχει "υπόγεια",σε κατακόμβες όπως παλιά.Είναι μυστήρια Εποχή η δική μου.Μοιάζουν όλα θολά,απροσδιόριστα.Είναι όμως μια ώριμη εποχή.Αν είναι όπως πρέπει να είναι αυτό είναι μεγάλο θέμα.Με μερικά πράγματα γελώ,με άλλα κλαίω.Υπάρχουν παντού Νοητές Γραμμές Λαθών και Νάρκες.Άμα τις περάσεις σου κόβονται τα πόδια.Και τα φτερά.Τις βάζουν οι συνωμοιοι,οι αφεντάδες,οι μεγάλοι αδερφοί,οι σύγχρονοι SS (Secret Services).Τις βάζουν συνηθισμένοι πολίτες,διψασμένοι για επικράτηση.Μετροπόντικες του κάτω κόσμου.Ψοφίμια,σαν κι αυτά που γινόμαστε όλοι όταν μεγαλώσουμε.Έχω μια ταυτότητα,αλλά δε σας τη λέω.Έχω όνομα αλλά και πάλι δε σας το λέω.Έχω όνειρα αλλά και πάλι δε σας στα λέω.Είναι στο κάτω κάτω τα μόνα που μας έμειναν.
Τα σύμπαντα που έχω στο νού είναι ολόκληρο το Σύμπαν.Δίκαια δύναμη,δίκαια απόδραση.
Η συμβολική αξία ενός Λυκαβητού ή μιας Ακρόπολης δύσκολα αναγνωρίζεται.Δε σας τα λέω όλα.Είναι απλά μια Ιθάκη όλο αυτό.Είναι που μας κάνουν να μισούμε τον Οδυσσέα.Με λένε Οδυσσέα και είμαι ο Κανένας.

Στο ίδιο πάντα σκηνικό και στης ψυχής τον πανικό
απόψε πνίγομαι χρειάζομαι αέρα
θέλω ν' αρχίσω από δω αλλιώς τα πράγματα να δω
να πω στον κόσμο μια δική μου καλησπέρα..


`Στο ιδιο εργο θεατές
 `Μουσική: Γιώργος Νταλάρας
  Στίχοι: Αντώνης Ανδρικάκης

HyperCube

Ο Κύβος υπάρχει..εννοώ δεν είναι μόνο σενάριο μιας ταινίας. Κοίταξα στην Wiki και διάβασα σχετικά και εντυπωσιάστηκα διότι νόμιζα πως απλά είναι μια ταινία φαντασίας και τίποτε άλλο,ενώ ο Κύβος υπάρχει και έξω από την ταινία(Ανακάλυψη μεγάλη)

In geometry, a hypercube is an n-dimensional analogue of a square (n = 2) and a cube (n = 3). It is a closed, compact, convex figure whose 1-skeleton consists of groups of opposite parallel line segments aligned in each of the space's dimensions, at right angles to each other.

An n-dimensional hypercube is also called an n-cube. The term "measure polytope" (which is apparently due to Coxeter; see Coxeter 1973) is also used but it is rare.

The hypercube is the special case of a hyperrectangle (also called an orthotope).

A unit hypercube is a hypercube whose side has length one unit. Often, the hypercube whose corners (or vertices) are the 2n points in Rn with coordinates equal to 0 or 1 is called "the" unit hypercube.

A point is a hypercube of dimension zero. If one moves this point one unit length, it will sweep out a line segment, which is a unit hypercube of dimension one. If one moves this line segment its length in a perpendicular direction from itself; it sweeps out a two-dimensional square. If one moves the square one unit length in the direction perpendicular to the plane it lies on, it will generate a three-dimensional cube. This can be generalized to any number of dimensions. For example, if one moves the cube one unit length into the fourth dimension, it generates a 4-dimensional unit hypercube (a unit tesseract).

The 1-skeleton of a hypercube is a hypercube graph.

Από: http://en.wikipedia.org/wiki/Hypercube