Ο Ερωτικός Θάνατος

Μια φορά βρέθηκα κάπου που ότι φαινόταν αληθινό,απλά ήταν μια ανάμνηση ενός παρελθόντος ή ακόμα ακόμα και ενός μέλλοντος.Δεν υπήρχε μνήμη του παρόντος.'Ηταν μια ύπαρξη σχεδόν ψεύτικη ,γυάλινη,μια ύπαρξη λίγο πιο πέρα από αυτά που θυμάμαι.Ίσως επειδή τα φέρνει έτσι η μοίρα που τα πράγματα μετουσιώνονται σε οντότητες δίχως καμιά υλική υπόσταση και αυτό μένει ακατανόητο στο νου μου.Που το αποδέχεται όμως σαν κάτι μακρινό,αλλά κιόλας σαν κάτι πολύτιμο,γιατί αυτά είναι που διαχωρίζουν τις λέξεις από τα νοήματα,αυτά είναι που δίνουν συνείδηση.Γεγονότα τέτοια που σαρώνουν τη μνήμη σαν καταιγίδα και φουσκώνουν τα πανιά για το άγνωστο..Πάντα θα κρατώ ένα μέρος για σένα εκεί για να σε περιμένω,θα κρατώ φυλαγμένο ένα κομμάτι από σένα κοντά σε μένα για πάντα,πάντα θα βλέπω ουρανούς στα όνειρα μου,πάντα θα θυμάμαι ότι έχω αφήσει όνειρα πίσω μου.Έτσι λέει ένα τραγούδι.Κι αν είναι που πάντα θα ξέρω ότι είμαι καταδικασμένος να μην έχω μνήμη ενός παρόντος?ενός δικού σας παρόντος για την ακρίβεια.Δε μπορώ να πιστέψω στους μερο-περπατητές.Μπορώ όμως να πιστεύω μόνο σε κάτι που διαρκώς θα χάνεται,θα εξαφανίζεται,θα φεύγει από εμένα.Δεν είναι εγωισμός.Είναι η αλήθεια.Είναι ένας από τους νόμους της φύσης.Θέλω να βγώ από το δίλημμα,αλλά δε μπορώ.Θάνατος ή Έρωτας? Η μελαγχολική ουσία του έρωτα συγκρούεται κιόλας με την διαρκή αλλαγή,με την ανάμνηση αυτή καθεαυτή που συμπράτει για να δημιουργηθεί ένα κράμα εσωτερικής συνειδητότητας.Χαίρομαι που κάτι στίχοι κάνουν φανερό αυτό το δίλημμα και κάποιοι ποιητές νιώθουν την ανάγκη να γράψουν γι΄αυτό.Όπως τότε η φωτιά,για τους προγόνους μας ήταν η αιτία να ερωτευθούν και να την κοιτάζουν όλη τη νύχτα μαζί αγκαλιά ώσπου χρόνο με το χρόνο να καταλάβουν πραγματικά την ουσία της φλόγας,την ουσία της ύπαρξης του άλλου δίπλα τους,την ουσία του έρωτα και του ίδιου του εαυτού τους.Γι αυτό ο καθένας κανονίζει να εναρμονίσει την αγάπη από τον άλλον,με τον εαυτό του,ούτως ώστε να μη χαθεί ποτέ η ουσία ούτε του έρωτα,ούτε του ίδιου του εαυτού.Πάντα λοιπόν θα έχουμε την αγωνία,να κρατάμε φυλαγμένο κρυφά,ένα κομμάτι από την ανάμνηση ενός μακρινού ιδανικού έρωτα,όπως τα αρχέτυπα ορίζουν,όπως η φύση καθορίζει εκ των προτέρων,να υπάρχουν και να μη διαγράφονται.Και πάντα θα έχουμε την αγωνία να κρατήσουμε ανέπαφη την εικόνα του εαυτού μας,έτσι ώστε αυτή να μη χαθεί μέσα από τον έρωτα προς τον άλλον.Ποιός κατάφερε να συνδυάσει αυτά τα δύο?Επιστρέφουμε στην εναλλαγή των κατάστασεων όπως τη ζούμε κάθε μέρα.Κάθε μέρα σήμερα είναι μια στημένη προσπάθεια αντι-έρωτα και αντί-συνειδητότητας.Σαφώς η μέρα μας έτσι όπως έχει διαμορφωθεί,είναι μια παγερή υπό-πραγματικότητα που ισοδυναμεί με μια επιτηδευμένη ζωή χωρίς έμπνευση,φαντασία και υπέρβαση.Επιστρέφω γρήγορα σε εκείνο το μέρος που έμαθα να υπάρχω και να σκέφτομαι.Δε μπορώ άλλη ισοπέδωση και άλλη ψευτο-πραγματικότητα.Γυρίζω πίσω στη χώρα μου,εκεί που δεν υπάρχει ανάμνηση του παρόντος,εκεί πια που όλα έχουν σημασία και εξελίσσονται σαν μια ερωτική μνήμη που με το πέρασμα του χρόνου γίνεται όλο και πιο γλυκιά !