Fellini's Roma

"Δεν είναι η δική μου μνήμη που κυριαρχεί στις ταινίες μου. Tο να πει κανείς ότι οι ταινίες μου είναι αυτοβιογραφικές, είναι μια αβασάνιστη κρίση, μια βιαστική ταξινόμηση. Έχω επινοήσει σχεδόν τα πάντα: παιδική ηλικία, προσωπικότητα, νοσταλγίες, όνειρα, αναμνήσεις, για την καθαρή απόλαυση του να μπορέσω να τις αφηγηθώ. Mε την έννοια του ανέκδοτου, της πραγματικής βιογραφίας, στις ταινίες μου δεν υπάρχει τίποτα. Aυτό που ξέρω είναι ότι επιθυμώ να αφηγηθώ. Πραγματικά, η αφήγηση είναι το μόνο παιχνίδι με το οποίο αξίζει να παίζει κανείς. Eίναι ένα παιχνίδι, που για μένα, για την φαντασία μου, για την φύση μου, έχει την δική του αναγκαιότητα." (Φ.Φελίνι)*

Μερικά από τα λόγια του Φελίνι σε συνέντευξη του είναι αρκετά να προδώσουν τη σοφία των έργων του.

Η αφήγηση στα έργα του γίνεται τέχνη,μια τέχνη που μετά έσπευσαν να την ονομάσουν,τέχνη της αφήγησης.Η τέχνη της αφήγησης,η αρχαία αυτή ικανότητα,ενηλικιώθηκε μέσα από τις ταινίες του,έγινε ώριμο έργο,μια αυτοβιογραφική φαντασία,που όπως ο ίδιος λέει ποτέ δεν ήταν παρά μια φαντασίωση.
Η ουτοπία της ιδανικής ονειρικής πόλης,φαίνεται να υπάρχει μέσα από μια ψευδαίσθηση,μια πιθανή όμως πόλη,για μένα για σας και για όλους.Αυτό κάνει,σου δίνει το δικαίωμα να ονειρεύσαι μια Τέλεια πόλη,να ζείς σε μια φανταστική πόλη και να δικαιούσαι όλες τις πιθανές εκδοχές της.
Η Ρώμη σε καταπίνει.Σε τραβά στον πάτο της.Σε αγγίζει σε πολλά επίπεδα,σε μαγεύει όταν σε βρίσκει αδύναμο.Σε μεθά όταν ξέρει ότι μπορείς εύκολα να μεθύσεις.Οι εικόνες που βρίσκεις,νιώθεις ότι κάπου τις ξέρεις,από κάπου σε ξέρουν κι αυτές.Ναι, είναι τα στενά των δρόμων που ονειρεύτηκες μια νύχτα του Ιούλη.Καλοκαίρι και ξενυχτάς στα πεζούλια της κεντρικής πλατείας και νιώθεις να είσαι ο κυρίαρχος της νύχτας.Ο βασιλιάς όλων των ζητιάνων και των κουρελήδων,των ρακοσυλεκτών.Γίνεσαι οδοκαθαριστής στη Ρώμη.Όμως είσαι στη Ρώμη.Και είσαι στους δρόμους της.Και είσαι μέρος της.Είσαι ένα κομμάτι από Αυτήν.
Έχω κάτω από τα πόδια μου την απεραντοσύνη που απλώνεται μέχρι την άκρη του ορίζοντα.Δεν τελειώνει το χάος.Έχει αυτή την ιδιότητα.Να προκαλεί Δέος.Να πέφτεις στα γόνατα και να τη δοξάζεις γι' αυτό που είναι.Μια έκταση γεμάτη.Γεμάτη ζωή και πάνω απ΄ όλα,γεμάτη από άπειρες πιθανότητες.Αυτή είναι η μεγαλούπολη.Και χωρίς να το ξέρεις ο χρόνος που πέρασες πάνω στους λόφους της,συρρικνώνεται και γίνεται μια και μοναδική στιγμή.Μια στιγμή απέραντης έκτασης,απέραντου μεγαλείου.

"Tι είναι μια ταινία αρχικά; Μια υποψία, μια υπόθεση αφήγησης, σκιές ιδεών, ακαθόριστα συναισθήματα. Και όμως, σ' εκείνο το πρώτο ανεπαίσθητο άγγιγμα, η ταινία μοιάζει ήδη να είναι ο εαυτός της, ολοκληρωμένη ζωτική, πάναγνη. O πειρασμός να την αφήσεις έτσι, σ' αυτήν την άσπιλη διάσταση είναι πολύ μεγάλος. Ολα θα ήταν πιο απλά, και ποιος ξέρει, ίσως και πιο σωστά. Όμως όχι, η φιλοδοξία, η ανία, η κλίση, οι συμφωνίες, οι ρήτρες των συμβολαίων, σε υποχρεώνουν να τη γυρίσεις. Και να λοιπόν, η τελετουργία αρχίζει.." *
Φ.Φελίνι
*Τα αποσπάσματα από τα αποφθέγματα του Φ.Φελίνι έιναι παρμένα από τη σελίδα http://el.wikiquote.org/

Το τελευταίο μέρος της ταινίας..